1.  کاربر از دامنه هدف بازدید می‌کند.
2. آنها به دامنه SSO هدایت می‌شوند.
3. کاربر با اعتبار خود وارد سیستم می شود و دامنه SSO مطابقت را پیدا می‌کند.
4. ابزار SSO یک توکن رمزگذاری شده از سرور احراز هویت درخواست می‌کند.
5. کاربر به دامنه هدف هدایت می‌شود.
6. توکن رمزگذاری شده ثابت می‌کند که آنها احراز هویت شده‌اند.
7. کاربر اکنون می‌تواند آزادانه به تمامی سرویس‌های مرتبط نیز دسترسی داشته باشد.

1. تعریف هویت‌دهنده (Identity Provider):

ابتدا باید یک هویت‌دهنده معتبر را تعریف کنید. هویت‌دهنده مسئول تأمین هویت کاربران است و اطلاعات لازم برای ورود به سامانه را فراهم می‌کند. بعضی از نمونه‌های شناخته شده هویت‌دهنده، شامل Okta، Azure Active Directory و Google Identity Platform است.

3. پیکربندی هوست SSO:

در این مرحله، باید هوست SSO را پیکربندی کنید. این شامل تعیین تنظیمات امنیتی، مانند الگوریتم‌های رمزگذاری و گواهینامه SSL، است.

2. پشت سر گذاران (Service Providers):

در این مرحله، باید سرویس‌های خود را به عنوان پشت سر گذاران (Service Providers) در هویت‌دهنده ثبت کنید. پشت سر گذاران نقش سرویس‌های خارج از هوست SSO را دارند که از هویت‌دهنده برای تأیید هویت کاربران استفاده می‌کنند.

4. پشت سر گذاران در سرویس‌ها:

سپس باید پشت سر گذاران را در سرویس‌های خود فعال کنید. این شامل تعریف نقش‌ها و دسترسی‌ها برای کاربران است.

Keycloak چیست ؟

Keycloak یک سامانه مدیریت هویت و دسترسی باز است که توسط Red Hat توسعه داده شده است. این سامانه به کاربران اجازه می دهد تا با استفاده از یکبار ورود به سیستم، به صورت خودکار به سایر برنامه ها و منابع مرتبط دسترسی پیدا کنند.

Keycloak از پروتکل های مختلفی مانند OpenID Connect، OAuth 2.0 و SAML پشتیبانی می کند و قابلیت اتصال به سیستم های مختلف را دارد.

همچنین، Keycloak قابلیت های مدیریت کاربران، نقش ها و دسترسی ها را نیز فراهم می کند.

Keycloak یک سامانه متن‌باز Identity and Access Management (IAM) یا هویت و دسترسی است که توسط Red Hat توسعه یافته و منتشر شده است. این سیستم امکانات متنوعی برای مدیریت هویت کاربران و کنترل دسترسی آن‌ها به منابع مختلف را فراهم می‌کند.

 Keycloak به شما این امکان را می‌دهد تا سیستم Single Sign-On (SSO) راه‌اندازی کرده، احراز هویت چند لایه (Multifactor Authentication) را اجرا کنید و مدیریت دسترسی‌ها و گروه‌ها را به سادگی انجام دهید.

ویژگی‌های اصلی Keycloak عبارتند از:

• Single Sign-On (SSO): این ویژگی به کاربران این امکان را می‌دهد تا با یک بار ورود به سیستم، به تمامی سرویس‌ها و برنامه‌های متصل به Keycloak دسترسی داشته باشند.
• احراز هویت چند لایه (Multifactor Authentication): Keycloak امکان افزودن لایه‌های امنیتی اضافی مانند احراز هویت دو مرحله‌ای (Two-Factor Authentication) را فراهم می‌کند.
• پشتیبانی از استانداردهای امنیتی: Keycloak از استانداردهای امنیتی مانند OAuth 2.0، OpenID Connect، SAML، و LDAP پشتیبانی می‌کند.
• مدیریت دسترسی (Access Management): این امکان را فراهم می‌کند تا شما بتوانید مجوزها و نقش‌های مختلف را به کاربران اختصاص دهید و دسترسی آن‌ها را مدیریت کنید.
• مدیریت کاربران و گروه‌ها: Keycloak این امکان را فراهم می‌کند تا کاربران را ایجاد و مدیریت کرده و آن‌ها را به گروه‌ها و نقش‌های مختلف تعلق دهید.

Keycloak به عنوان یک سامانه قدرتمند در مواردی همچون امنیت و مدیریت هویت در سیستم‌ها و برنامه‌های وب استفاده می‌شود.

پیاده سازی SSO با استفاده از KeyCloak

Keycloak یک سامانه مدیریت هویت و دسترسی باز است که به کاربران اجازه می‌دهد تا با یکبار ورود به سیستم، به تمامی سرویس‌ها و برنامه‌های متصل به شبکه دسترسی پیدا کنند. مزایای استفاده از Keycloak عبارتند از:

روش‌های تایید هویت با استفاده از Single Sign-On (SSO) به کاربران اجازه می‌دهند که با یک مرحله احراز هویت، به تمامی سرویس‌ها یا برنامه‌های متصل شده وارد شوند. این روش امنیت را افزایش می‌دهد و تجربه کاربری را بهبود می‌بخشد. در زیر چند روش معمول برای تایید هویت با SSO آورده شده است:

• OAuth (Open Authorization): یک پروتکل اجازه دهنده است که به کاربران امکان می‌دهد تا اطلاعات دسترسی خود به سرویس‌های دیگر را به اشتراک بگذارند.
  در OAuth، توکن‌های دسترسی (Access Tokens) برای نمایندگی اجازه‌های هویت صادر می‌شوند.
• OpenID Connect: یک پروتکل بر پایه OAuth است که به افزایش لایه‌های ایمنی برای تایید هویت می‌پردازد.
  این پروتکل به کاربران اجازه می‌دهد تا به عنوان هویت ادعا کنند و اطلاعات کاربر را به سرویس‌های متصل به اشتراک بگذارند.
• SAML (Security Assertion Markup Language): یک استاندارد برای تبادل ادعاهای امن بین اطلاعات هویت انتقال دهنده و اطلاعات هویت مصرف کننده است.
  این روش معمولاً در محیط‌های شرکتی و سازمانی برای تبادل اطلاعات هویت بین سرویس‌های مختلف استفاده می‌شود.

• JWT (JSON Web Token): یک استاندارد باز برای تبادل اطلاعات امن بین طرفین است.
  این توکن‌ها معمولاً بر اساس الگوریتم‌های امنیتی امضا می‌شوند و در SSO به عنوان توکن‌های دسترسی استفاده می‌شوند.
• LDAP (Lightweight Directory Access Protocol): یک پروتکل استاندارد برای دسترسی به دایرکتوری‌های اطلاعات (مانند Active Directory) است.
  در SSO، اطلاعات هویت کاربران ممکن است در دایرکتوری‌های اطلاعات ذخیره شده باشند و تایید هویت از طریق این دایرکتوری‌ها انجام شود.